نگاشتن، نگاره­ی خودی و پله زنیِ منِ آدمی و باز خوانی آدمیت آدمی است. این امر را اگر در مرکز زیبابینی و زیبااندیشی قرار دهی، هنر انتزاع و نسیم وزند­ه­ای زیبایی است. هر واژه با زجر عظیم فکری تجسم یافته و تولد می­یابد. در نخست برای نویسنده لذت اشباع ناپذیری را خلق می­کند. نویسنده تا حد با خودش پیچ و تاب می­خورد که در زمینه بیان و انگاره­ی زبانی غیر قابل شکل دهی است. نویسنده در حضور ماه نوی این حضور متبلور شده اش، جرقه جرقه به شطح می­رسد و این دمادم نوایِ فرا حضور را تجربه می کند. بعد از هر کسالت و احساس نبودنش دوباره رجعتش به فرزند هنرش قامت بودنش را راست می­کند که این خود هنر جاویدانگی است.

از فرازگاه نگاه ادبی، نوشتن دست زدن برای رهایی و رسیدن به دنیایی است که آنجا خودی خود آدمی در اصل تفردش پیدا می­شود. این دیگر پهلویی خودش را دارد و چند و چونش در این زمینه نمی­گنجد. می­بایست با حضور تجربه آن را حس کرد و الا سخن گزافه است. نوشته را که خود فراورد و مصداق یک فکر را می­رساند در نظر می­گیریم. هر واژه زبان گویایی رهیدن است. هر جمله هادی راستیدن و رستن از بی­هویتی و رکود آدمی در تهی حضور خودش است. در نوشتن است که آدمی به معنای ویژه قایم به ذاتش است و درهمان عالم خودش با تمام خود بودنش خود ورزی می­کند. ­این خود ورزی فردی نویسنده در متن تبدیل به من جمعی و در معنای اصالت آدمی قابل بازخوانی و مفهوم است.

در این زمینه، با نگاه متنی در «پگاه پرواز» تمام آن هویت هستی انگارانه را می­توانیم جست و جو کرد و مورد مداقه قرار داد. می توانیم همان من جمعی را در آن بیابیم. رگه­های تهاجم بسا خود فراموشی و خود ستیزی را در آن ­بیابیم. هر واژه­، تقلایی است برای رهیدن. برای نه گفتن به آنچه که بیچارگی این زمان و بیچاره ماندن آینده را رقم می­زند در آن زنده است. همه توانسته راه رهایی را به تصویر بکشند و یا هریک روزنه­ی اندیشیدن را گشوده است؛ تا دیگران در آن آزادی ورزی کنند.

«پگاه پرواز» از گفته­ی زبانی نشانگر فربهیت زبان پارسی است. دست و پا زدن برای تفکر است. در زبانی که تفکر به مفهوم اصلی اش در گرداب سطحی انگاری منگُل شده اند. با تفکر و فراوردهای فکر هر زبان مقتدر و ماندگار می­شود. زبانی که از تفکر و انتزاع باز ماند راهش به انقراض منتهی خواهد شد. درست در حاشیه­ی جهان قرار خواهد گرفت. زبان حاشیه­ای انسان حاشیه­ای را شکل می­دهد. انسان ضعیف و درمانده در زبان ضعیف و درمانده زیست دارند. «پگاه پرواز» از دیدگاهی جان تازه همان یک روش و راهی است برای نجات از حاشیه رفتن آدمیان پارسی گو. نگاشتن تمرین خود عَرضه­گی و آزادی ورزی است که این امر میمون درخشش یک آینده نیکو را می رساند.

از جانب دیگر «پگاه پرواز» یک فرصت است برای پگاهیان و برای هر کس که بخواهد از این فرصت استفاده کند. بیاید و قامت زند قامت بلند خودش را. بیاید خودش را انتزاع کند. جهانش را به بازخوانی بگیرد. طبیعتش را مطالعه کند. هستی را در ذهنش مورد مداقه قرار داده و هستی انگاری کند. با کاروان جاودانه­ی فکر یک جا شده و راه رهایی را جویا شود. در درد آبادی که نفس زندگی بسیار تنگ است، کسالت یک تاریخ دارد آرامش و زندگی لذتمند مان را تلنگر می­زند. پگاه پرواز فرصتی برای ابراز وجود و آزادی است.

محمد امان مهریار

کابل، بهار ۱۳۹۸